زیبایی عشق به سکوت است نه فریاد ، پس با تمام سکوتم دوستت دارم . . .

  

سر به هوا نیستم اما همیشه چشم به آسمان دارم

حال عجیبی ست دیدن همان آسمان

که شاید تو

دقایقی پیش به آن نگاه کرده ای . . .

  

بی انصاف این گره با یک نگاه تو باز میشد

تمام دندانهایم درد میکند . . .

  

دلم با تو بود

تو ولی سرد شدی

آنقدر سرد که به ناچار گرمایم را به تو بخشیدم

و تو به من تهمت سرد شدن زدی . . .

  

خانه های جدول زندگیم را دستان مهربانت یک به یک پر کرد

و رمز جدول چنین بود:

دوستم بدار . . .

  

هنوز هم…

از بین کارهای دنیا…

دل بستن به دلت بیشتر به دلم می چسبد . . .

  

تو را ای گل کماکان دوست دارم

 به قدر ابر و باران دوست دارم

کجا باشی کجا باشم مهم نیست

تو را تا زنده هستم دوست دارم …

  

اگر سرت رو روی سینه ام بگذاری هیچ صدایی نخواهی شنید …

قلبِ من طاقت این همه خوشبختی رو نداره !

  

تبسم را فراموش نکن. لبخند بی هزینه ات گران ترین هدیه است …

 

آنان که بودنت را قدر نمی دانند رفتنت را “نامردی” میخوانند …

  

مه شب مرغ دلم بر سر دیوار تو بود

میپرد از قفس و عاشق دیدار تو بود

خبرت هست که از خوبی خود بی خبری

 به خدا خوبتر از خوبتر از خوبتری …

  

عجب رسمی ست رسم آدمیزاد

 که دور افتاده را کم میکنند یاد

که دور افتاده حکم مرده دارد

 که خاک مرده را کی میبرد باد …

  

اگر باشی محبت روزگاری تازه خواهد یافت

زمین در گردشش با تو مداری تازه خواهد یافت

دل من نیز با تو بعد از آن پاییز طولانی

دوباره چون گذشته نوبهاری تازه خواهد یافت…

  

من تنگ دلم یا که جهان تنگ شده

تیره بصرم یا افق این رنگ شده

گوش من بی حوصله بد میشنود

یا ساز طبیعت خشن آهنگ شده …

  

باوفا! مهر تو اندر جان ماست

زندگی بی دوستی زندان ماست

کم بزن آتش دل بی تاب را

یاد خوبت روز و شب مهمان ماست …